На 180 степени

Приказната за моето доживување на Пловдив датира уште од пред четири години. Иаку сум четири години тука сепак понекогаш некои делови од Пловдив ги доживувам со она специфичното `wow` но сепак импресиите не се толку силни како што би биле на пример на оној кој што за прв пат доаѓа тука. Сум читал некаде дека во Пловдив има специфичен спој од енергија која што ги `тера` луѓето кои веќе биле тука да сакаат пак да дојдат. Така е и за мене. Се враќам во Штип за еден недела и веднаш ме фаќа `афаганот` за `опет назад`. Тука сум навикнат, тука е мојот живот, пријатели, факултет. Кога ќе си помислам сега дека кога ќе завршам ќе треба да се вратам во Штип...... Многу нешта има нејасни, каде ќе работам, што ќе работам, каква плата ќе земам. Ќе ми се исплаќа ли да работам за трудот кој што сум го вложил тука овие четири години? Овие четири години ми беа најубавите години кои до сега сум ги имал - средно не може да се мери. Запознав милион нови луѓе, научив милион нови карактери добив доживотни пријатели и пријателки се заљубив на неколку пати :) и научив доста сексулани вештини ха ха ха. Научив да распознавам лицемери, себични и тврдоглави луѓе - и такви кои што не прифаќаат туѓо мислење - не мора ни да го прифатат барем да размислат и да го земат во предвид. Така значи ова е факултетот кај што учам

Така наречена нова зграда. Најголемиот дел од вежбите ги имам тука. Ова е сликано околу 18 часот кога најмалку има студенти на факултет. Не дека има многу и во 13 :) Еден мој професор велеше “Бројот на студентите се зголемува правопропорционално со идењето на неделата за собирање на потписи“. Тоа се однесува за оние факултети каде што не е се задолжително и таму каде што воопшто не собираат никакви потписи. Пловдивскиот универзитет е најголемата образователна институција во Јужна Бугарија односно втора по големина по Софиски универзитет.

Во универзитетот се обучуваат околу 8000 студенти во повеќе од 40 струки од природни, хуманитарни, општествени, економски науки. А сега за нештото кое кога го видов прв пат исто како да бев добил шок. Седнав на кревет и не можев да се мрдам пет минути. Иако на сликата подолу изгледа убаво не е баш такво. Немам веце и немам туш во соба. Да убаво прочитавте, немам веце и немам туш во соба. Вецето е едно на цел спрат има 7 кабинки или како да го наречам и има бања една за целиот спрат. Среќа барем има топла вода. Првите неколку месеци не можев никако да се навикнам но сега ми е се едно исто. Вецињата се чистат секој ден од понеделник до петок освен сабота и недела и празници така да не дај боже да ви се оди по веце во недела навечер, поубаво да отидете да ја завршите работата некаде надвор отколку таму. Секое утро кога станувам ко чувствувам неверојатниот мирис на солна киселина која што го исипува чистачката ;)

А пак како се погодува без разлика кога рано ќе станам секогаш тогаш чистачката го чисти вецето и морам да одам на трети спрат. Во соба сме по тројца (јас сум со уште еден третиот цимер ми замина во Полска) и плаќаме ептен ефтино. 26,60 лв - 13 евра на месец. Џабе каде и да бараш нема да најдеш поефтино. Така ми изгледаше собата пред да се вселам сега има малку размештај внатре. А вака ми изгледа Интернатот

Пет вакви згради една до друга ко шаховски фигури прават една студентска населба со околу 2000-3000 студенти од сите универзитети во Пловдив. Може некои од вас мислат дека постојано се прават журки и сл. да се прават но не после - 23.00 забрането е, и ако пуштиш музика после 23.00 ќе чуеш поплаки од соседните нестудентски комшиски блокови, ќе ти се качи портиерката и во најлош случај може да удрат казна и ли не дај боже да ти дојде полиција. А до 23.00 што сакаш прави освен ако не ти се погодат некои луди комшии до собата. Толку засега сега ќе читам една интересна статија “Ръководство за взаимотношенията" от Тим Даунс па ако мислите дека разбирате бугарски читајте. До утре или до после.