Американците дома

Интересен фото есеј кој ги прикажува американците во нивното најважно место - ДОМА.

Српска американизација

Репринт: Казино ин Лас Вегас

Точно на Дивижан стрит во Чикаго. Онаму каде што се пресечува со Кларк. Тој е црнец облечен со бела долга кошула, црни панталони. Некаде е во неговите четириесети години. Лицето му е пропаднато. Носи несредена брада. Тој е веројато луд. Вика преку целото време.

Влегува во автобус. Наеднаш сите го загледуваат и го слушаат неговиот глас.

“Казино ин Лас Вегас, брату. Казино. Сакам казино. О госпоѓо, господине сакам казино во Лас Вегас. Смачено ми е од Чикаго, смачено ми е. Госпоѓо не тргнувај од кај мене остани овде сакам да зборуваме.“

Госпоѓата си тргнува. Овој почнува да зборува на друг црнец на наредното седиште.

„Бро, за тебе има пат до белата куќа и не само за тебе и за мене. Ми требаат пари, ми треба казино во Лас Вегас. Ми требаат пари. Пари за кампања. Ќе станувам прецедател. Јас ќе сум првиот црнец кој што ќе е претседател. “

Станува. Почнува да се шета низ абтобусот и се фаќа за држачите. Разгледува.

“Јас ќе сум првиот црн претседател во Америка. Тој ќе сум. Знам дека ќе ме убијат белите. Јас сум за животот на црните. Сите треба да имаат работа, сите треба да работат. Казино во Лас Вегас, тоа е. Ќе ме уништат. Но ќе се борам. Ќе се борам до крај. Јас ќе сум поголем и од Мартин Лутер Кинг. Ќе сум. Ми требаат пари. Казино ин Лас Вегас“.

Продолжува да се шета по автобусот. Здогледува Полска двојка која се гледа вљубено. Се поздравува со нив.

„И за вас ќе има добро. Јас сум на пат кон белата куќа. Среќни луѓе сте вие. Момче, убава девојка имаш. Треба да се ожениш со неа. Да имате деца. Тие треба да се дел од Америка. Ние заедно ќе ја градиме оваа држава.“

Полската двојка се смее. За нив тој е лудак. Црниот продолжува по автобусот здогледува двајца мексиканци кои се обидуваат да не му обрнат внимание.

„О, браќа Мехикано. И вие ќе сте со нас. И вие сте со мене. За вас ќе има убави работи, нема да чистите, миете садови и вецеа. Вие ќе имате место во Сенатот, во Белата куќа.“

Продолжува да шета по автобусот и повторува неколку пати „Казино ин Лас Вегас.“

Седнува, се смирува за момент и се загледува во една точка во автобусот. Автобусот застанува. Влегува црна жена во нејзините 50-ти. Овој ја здогледува и се обраќа на цел глас:

„Кенјада!!!! Белата куќа. Казино во Лас Вегас. Ти што внукот ти умре во Ирак. Ми требаа пари за кампања. Јас ќе сум првиот црн претседател во Америка.

Автобусот застанува. Овој излегува. Се што се слуша е: „Казино ин Лас Вегас“. Автобусот тргнува. Неговиот глас исчезнува. Автобусот наеднаш станува тих. Црниот имаше цел, тој имаше некоја гледна точка. Беше ли тој луд?

Репринт: Секојдневие - те украл таксистот?

од ноември 2005:

Спрингфилд, Илинои, УСА патепис

Не бев отишол никаде во внатрешноста на Илинои ако не се брои тоа што го поминав со ГрејХаунд кога се преместував во Чикаго од Алабама. Кога се качив на Амтрак и поминав околу час од мојот пат го имав чувството дека Илинои станува се по рурарел и рурален судејќи по пејсажите и луѓето кои се качуваат од стоповите кои ги правеше возот. Дослушувајќи го разговорот на луѓето околу мене тие и не се толку со отворени сваќања за луѓето по различни од нив.

Кога стигнав на станицата на железничката имав чувство дека ја видов Америка пред околу триесетина години со одредени модернизации како селф-тикетинг киоск, автоматски машини за кафе, еј ти ем машини. Како и секаде по Америка ги видов браќата имигранти мексиканци со секогаш интересен изглед кој потсеќа на сапунските опери кои некогаш ги гледав во Македонија. Несредени бркчиња, закруглени главички и капички од ресторантите по кои работат. Зборејќи со моите познати таму разбрав дека повеќето од нив дошле во Америка преку пустините и 50% + од нивните примања ги праќаат дома по Мексико.



Како возбуден турист разгледував наоколу и очекував да видам барем еден облакодер но таков немаше, се ме потсеќаше на предградијата на Чикаго. За мојот тридневен престој таму не чув ниту една полициска сирена и ниту една амбулантна кола која никако не е случај за Чикаго кои ги слушам на секои десетина минути - дури понекогаш ме будат од сон. Повеќето од луѓето во Спрингфилд (главен град на Илинои) работат владини работи и сите од нив си ја оствариле својата Американска мечта: еднокатни или двокатни куќички, позелени дворчиња, куче кои постојано те лае, две-три коли пред гаражата, еден кош и скара позади во дворот - таму каде што жената "нема" пристап. Тоа е машка работа.


Најголемата и најубава зграда е она на Стејт Капитал и музејот на Абрахам Линколн; 16-тиот претседател на Америка. Тој е најдобриот музеј што сум го посетил, затоа што користеа технологија која што не сум ја видел досега. После музејот не можев да си дојдам при себе околу половина час. Имаше актери кои изчезнуваа на сцена се појавуваше духот на Абрахам Линколн, жена му, дури видов и рекреација / реанимација од цивилната војна. Имав чувство дека за момент отпатував во деветнаесетиот век. Од извори на музејот дознав дека се потрошени над билион долари за да се оствари сето тоа и да се изградат сите згради. Абрахам Линколн е голем дел од Американската историја тој е првиот претседател кој отворено не гледа смисол во робството, ги ослободува сите робови, ја води цивилната војна преку која неверојатно остарува и како последица на сето тоа бива убиен додека гледа престава во театар. Не можев да сликам повеќе ми рекоа дека е забрането да се слика во музејот.



Спринфилд е дестинација за луѓе кои имаат желба да научат повеќе за американската историја затоа што тука пораснал и ја почнал политичката кариера еден од најголемите претседатели на Америка.

Јавниот собраќај фалира

Што се случува кога фалира јавниот сообраќај по метрополите.? Лудило! Во тој момент никој никаде не може да ја пренесе таа маса од луѓе...

Спрингфилд (не оној од Симпсонс)

За викендов ќе тркнам до Спрингфилд. Не оној од Симпсонс туку главниот град на Илинои.

Тука знам дека:

- почнале драјв тру прозорите... огромен дел од американската култура.

- пораснал и е закопан Абрахам Линколн.

- ќе пробам корн дог он а стик.

- ќе станам сведок на македонско - американско згодување.

Не сум излегол од Чикаго девет месеци.