Еве веќе е 8:50pm по Чикагско време. Времето надвор е убавина. Не е топло, си дува ветар а јас не можам да излезам надвор затоа што ја чекам пералната да ми испере веќе 2 часа. Пералните кои ги имаме на првиот спрат од зградата се од четириесетите години и сопственикот на зградата нема абер да ги смени затоа што претходниот сопственик на истата зграда потпишал договор со фирмава на 20 години! Кој луд човек потпишува договор на 20 години? И не само тоа, и не перат како што треба.
Синоќе беа официјалните огномети по повод денот на независноста. Решив да отидам во центарот на градот затоа што најавуваа огромен спектакал. Толку и успеав да стигнам до центарот затоа што сите главни улици беа блокирани и полни со луѓе. Шоферката на автобусот пцуваше вметнувајќи некои гето фрази кои не беа познати на моето лингивстично уво. Се симнав од автобусот на неколку блока од ценатарот и почнав да одам и да го барам местото каде што работи мојата цимерка затоа што требаше да ја пречекам. Го најдов. Одевме по центар и не можев да се разминам од толпата на луѓе која ја гледам. Ни се јави една пријателка и не викна кај неа на зградата на 30 спрат да го гледаме огнометот. Отидовме таму, се качив на на сан-декот на 30 спрат и не успеав да видам ништо. Го испуштив огнометот - тој само што престанал. Траел 20тина минути.
Наредно утро. 4-ти Јули. 7:00 AМ јас се наоѓам во автобусот до работа. Влегувам во мојот кофи шоп. Народ еден куп. Кафиња летаат ко алва. Лате, капучино, фрапучино дури и ги сонував после. Си дојдов дома во три, и отидов да си купам корејска храна. Јадев благо месо, блага салата, блага супа!!! Ме фати носталгија за гравот кој го правеше мајка ми секој петок. Легнав да спијам. После ја пуштив оваа проклета перална и седнав да го пишувам овој пост. Се чудам дали е завршила?
Изгледа имав (уште) еден лош ден.
Синоќе беа официјалните огномети по повод денот на независноста. Решив да отидам во центарот на градот затоа што најавуваа огромен спектакал. Толку и успеав да стигнам до центарот затоа што сите главни улици беа блокирани и полни со луѓе. Шоферката на автобусот пцуваше вметнувајќи некои гето фрази кои не беа познати на моето лингивстично уво. Се симнав од автобусот на неколку блока од ценатарот и почнав да одам и да го барам местото каде што работи мојата цимерка затоа што требаше да ја пречекам. Го најдов. Одевме по центар и не можев да се разминам од толпата на луѓе која ја гледам. Ни се јави една пријателка и не викна кај неа на зградата на 30 спрат да го гледаме огнометот. Отидовме таму, се качив на на сан-декот на 30 спрат и не успеав да видам ништо. Го испуштив огнометот - тој само што престанал. Траел 20тина минути.
Наредно утро. 4-ти Јули. 7:00 AМ јас се наоѓам во автобусот до работа. Влегувам во мојот кофи шоп. Народ еден куп. Кафиња летаат ко алва. Лате, капучино, фрапучино дури и ги сонував после. Си дојдов дома во три, и отидов да си купам корејска храна. Јадев благо месо, блага салата, блага супа!!! Ме фати носталгија за гравот кој го правеше мајка ми секој петок. Легнав да спијам. После ја пуштив оваа проклета перална и седнав да го пишувам овој пост. Се чудам дали е завршила?
Изгледа имав (уште) еден лош ден.
Нема коментари:
Објави коментар