За зимата, девојките, туристите, имигрантите и себе си

Зимата од секогаш сум ја мразел... А и оваа зима која што досега мина затоа што никогаш не ми е било постудено во животот. Знаете какво е чувството да станете во 5.00 саат сабајле (парното не работи) и во 5.30 на температура -15 степени да чекате автобус кој касни? Ужасно! А уште полошто ако е некое мљуткаво време... Сликата неверојатна, коските здрвени, не се чувствуваш ко човек после тоа. Недај боже да се јавуваш на тетката од СиТиЕј да ти каже тајмтејбл.

Заеби тоа.

Чикаго е неверојатен деновиве затоа што иде пролет и сите мора да се happy about it. Сите изгледаат повесели, попријатни, подруштвени. Завршија куклите натрупати во облека. Станаа мечките од зимски сон, девојките се разголија, педерите почнаа да шетаат за рака низ улица. Абе, љубов меѓу луѓето. Даутаун е полн, туристи почнаа да идат. Неќни ме сопреа двајца јапонци и ме прашуваа каде се наоѓал Water Tower во Чикаго. Right down this street им одговорив. За момент се осетив староседелец. Искусен туристоводец, стар Чикаговец. I am from Chicago lately.

Сакам пак да сум турист во Чикаго за да можам го доживеам онака како што го доживеав првиот пат. Грандиозен, полн со луѓе, аумфорија, брзање на секаде, стокатници ти висат надглава и се ти изгледа недофатливо. Како и сега. Не можеш да влезеш во ниедна од зградите ако немаш некоја цел... А и да влезеш мора да ти направат целосен проверка. Неќни бев преку работа до централната канцеларија на мојот коффее шоп. Не по оној Холандски стил, нуту Италијански туку особен Американски to-go стил. Да не е за latte некој? Се движев низ целата глутница од луѓе најчесто офис мени, и нацупени теткици облечени во некој прилично конзервативен стил - никој облечен во рекламна маичка и фармерки купени од пазарот Капетан Рајчо во Пловдив. Имав некој обичен boyish изглед и се загледав во една бела лимузина од која изглегуваше очилав банкар. После си измислив анегдота на која за тоа другарка ми ми одговори: „Пфффф“. Проследено со потсмев.

„Ќе се чувствувам како успешен имигрант во Чикаго кога ќе излегувам од бела лимузина и ќе влегувам во една од стокатниците."

Многу недостижно.

Во таа глутница од луѓе се чувствувам како една мравка или како еден social security број кој ти го дава Американската држава за да можеш да работиш тука или како само трудова гранка.

„Оди на работа, придонеси нешто за економијата на Америка“ - излезе од устата на еден мој неверојатно интелигентен пријател кој ја има (не)среќата да работи како доставувач на пици.

„Грбот ме боли од чистење на соби по хотели“ - од устата (грбот) на една бивша докторка во Македонија.

Лошо е да живееш во некоја непредвлива неизвесност, иднина за работите. Лошто е што не знаеш што ќе ти се случи утре, не знаеш што ќе ти се случи наредниот месец, година без никаква поткрепа и со малку луѓе на кои што можеш да сметаш. Да ми се живи пријателите.

Си приметив дека она што го правам најчесто на сајтот е дека пушувам само за работа... Море животот ми е работа. Јас живеам за да работам, работам за да живеам.

Целосно се анализирав, ми треба сон.