Секојдневието, јас и услугите

Синоќа излегов со колегите на куглање, знаете онаа игра каде што има десет кегли и топка и целта е да ги удриш сите најдобро од прва користејќи соодветна куглачка техника (концентрација, мерење, положбата, обувки, тежина на топки, и начинот на поставување на маслото на патеката) која што очигледно јас не ја поседувам. Ха. Дури и една 17 годишна колешка која работи со мене ме победи. Умрев од срам.

I am not from USA, so what? Што мислите во Штип сум имал шанса да куглам? Каде, во дворот на баба ми?

Сите колеги ми се изначудија на мојата неамериканска пристапност кон овој според мене т.н. спорт кој јас во Македонија сум имал шанса да го видам само на цртаните Флинстонс.

Всушност поводот на тоа собирање беше т.н. leaving party на мојата асистент менаџерка за која што плаќа фирмата во која што работам. Иако поимот “забава“ за мене и за нив е различен - мојот американизиран балкански ум дојде до иста како нивната фреквенција. Порачавме пиво додека куглавме, пица па дури и имавме и играчки и свирки за дигање на расположението која кај нас ги има на детските забави. Иако со некои колеги може и да не се поднесуваш на работа секогаш е морална 100% лицемерност и глумење на големо изненадување кога ќе го видиш или кога ќе ги удри сите кугли. You must be happy about it, you get it?

Него... Зошто треба луѓето да се толку лицемерни и толку вештачки во Америка? Зошто треба да се претопуваш во подвижна кукла која што се смее? Зошто насекаде каде што отидеш те пречекуваат со насмевки и кога ќе те услужуваат те третираат како да служат некоја позната личност? Зарем не ти е дозволено да имаш некој ден bad day?

Дојдов до одговор кој е толку очигледен. За пари. За да се вратиш пак на истото место и да потрошиш пари. За да потрошиш уште повеќе пари наредниот пат.
А што се однесува до врските меѓу луѓето насмевката и делумната лицемерност ја олеснува комуникацијата, ги зближува луѓето.

Имам желба да се видам како ќе се однесувам со луѓето кога ќе се вратам во Македонија. Ќе ми бидат ли сменети разговорните навики? Ќе можам ли да комуницирам 100% успешно без да користам Англиски зборови? Ќе можам ли веднаш да ги научам новите жаргони? Ќе можам ли да си ги сменам олеснетиот Американски начин на функционирање со тој во Македонија? Ќе ми биде ли чудно кога ќе влезам во продавница и нема да можам да платам со кредитна карта? Ќе ме гледаат ли на страна луѓето кога ќе го земам лаптопот и ќе седнам во некое Штипско кафе? Ќе можам ли да си го земам кафето to-go?

Веројатно не од повеќето работи. Чудно е како луѓето толку брзо навикнуваат и стануваат зависни од начинот на кој што живеат и на кој што функционираат како битие со сите пропратни фактори. Ние сме зависни од општеството, зависни сме од другите луѓе и сите функционираме и не функционираме заедно. Всушност ако си направиме да функционираме и тоа и ќе биде, ако не ќе си отежнуваме.

Сеуште ми е на ум жената која не сакаше да ми го смени расипаниот јогурт во училишната бурекчилница и онаа која не сакаше да ми даде торбичка затоа што сум купил само еден а не два леба. Или оној кој не сакаше да ми даде мајонез за сендвичот во една штипска сендвичара. Која услуга. Ужас.

И не е чудно што начинот на функционирање на секојдневниот живот повеќе им се допаѓа на кои што и дошол тука.

Луѓето се навикливи. Јас би се нарекол навикнувач. Јас го сакам лесното.

ЈАС ИМАМ ПРАВО НА СЛОБОДЕН ГОВОР!

ЈАС ИМАМ ПРАВО НА СЛОБОДЕН ГОВОР - МОЖАМ ДА КАЖАМ ШТО САКАМ!

Подршка на Букаро во врска со бришењето на постовите од страна на легендата на Македонската цензура - Трендо!

Промена

Иван од Мкхост.орг - човекот кој се грижеше за хостингот на сликите на блогов ми зададе малку главоболка... Му паднале серверите и мораше да го сменам банерот и мојата омилена гугл слика. Фала се надевам дека се ќе функционира тип-топ како порано. Фала и на Вуна за банерот. Ќе го досредам деновиве блогов; му треба малку римејк. Инаку блогов направи веќе една година... Фала за оние што ме читате редовно и тоа што мојата реалност е дел од вашиот виртуален свет.

П.С. Си купив Blogger маичка.
П.П.С. Го гледав Scary Movie 4 денес. Колку глупа пародија.

Не сме дома

Станот ми е разбубавен празнично на Македонски начин во Чикаго. Иако на цимерката ниту едно јајце не и испаднало црвено. Наместо црвени станале розеви.

Пред Велигден, така делумно (не) расположен решивме да отидеме до една Македонска црква за која без ништо да знам направив малку рисрч на Интернет. Единствената Македонска црква која ја најдов се наоѓа на околу 20тина минути возење од кај мене, со автобус околу 40тина минути. Решивме пред да отидеме да се јавиме на телефонскиот број оставен на нивниот сајт. Ми се вклучи поштенското сандаче:

"We are not home right know. Leave us a number and we will get back to you later." - зборува длабок машки глас.

Цимерката на тоа одговори: "Was I speaking with Jesus right now?"

И се упативме до една Бугарска црква. Колегите блогери ќе ми се лутат, знам дека се во взештени дискусии сега.

Забавите, цимерките, излегувањето, Американскиот танц и една порно ѕвезда

Голем проблем на еден Чикаговец или уште подобро човек ко мене за кого нема суштинстки термин за да каже каков е тој всушност е да најде место да излегува. Од неможност да ги истпри заборави на оние типични турбо фолк, поп, треси гради српско, македонско, бугарски забави кои ги прават во имигрантските кафулиња во Чикаго и реши да се втурне во оние Американските неколку спратните дискотеки. На времето беа места каде го воодушевуваа од огромноста, декорацијата убавите жени а сега се само место на кои што го крадат бартендерите и троши 70+ долари. Многу а? Знам.

Како и да е. Излегувањето во Чикаго може да биде доживување. Се враќаш од работа се тушираш, се спремаш, ги чекаш цимерките да се спремат на една од нив спремањето им одзема час и половина. Претходно си го земал наредниот ден слободен за да можеш да поспиеш затоа што не е лесно да си исконзумирал галони од алкохол и да станеш со чиста свест наредниот ден. Вие и без тоа знаете како е.

Низ вратата ти влегуваат колеги и колешки додека цимерките уште се спремаат во вецето од кои што едната си ја исправува косата, другата си става кармин а третата ти се покажува и те третира за некој модел консултант.

Излегуваш и се обидуваш да најдеш некаде бесплатен паркинг кој никогаш не го наоѓаш и ти останува да платиш паркинг 20 долари за четири часа. Се обидуваш да влезеш во дискотеката (Excalibur) пред која има фејс контрол и во која за да влезеш плаќаш 15$ додека жените ги пуштаат на принципот "Ladies are free tonight."

Влегуваш внатре и гледаш секакви видови луѓе. Кинези, Мексиканци патриоти кои носат блузи со мексикански знамиња, дебели црни девојки кои во Македонија ми изгледаа смешни. Како и секогаш ја гледаш девојката со шот чашички како ти нуди водка за само 5 долари без тип нормално. После некое време ти скиснува од првиот спрат - одиш на вториот спрат и за момент се чувствуваш дека за момент си се вратил назад во времето или се наоѓаш на часови за олд скул поп и рок. Одиш на третиот спрат и се втурнуваш во брановите на ексклузивноста на МТВ и БЕТ. Зависно од тоа колку си исконзумирал претходно за момент ти изгледа целата просторија празна кога одеднаш забележуваш дека повеќето од присутните се црни и ја забележуваш мистиката на Американскиот танц која успешно или не се копира од сите. Јас тоа би го нарекол успешна black - white релација. Уствари нели тоа е сега кул во моментот? Жената е онаа која доминира во танцот и по можност треба да ги направи сите можни движења на колкот и на задникот. Мажот стои позади неа и ја придружува благо допрен со неговата предница до нејзиниот задник и не се движи многу. Зависно од тоа колку дозволува девојката може да допира без да претерува. Ако девојката сака да претераат заедно си излегуваат надвор и ја продожуваат вечерта на нивен начин. Американ Пај доживувања.

Се враќаш на првиот спрат и одеднаш забележуваш две девојки качени на терасaта приредувајќи високо еротски танц а одоздола соберена група од мажи кои сликаат. Одеднаш се слушна дека тоа e познатата Американска порно ѕвезда Меру Кери со неуспешна политичка кариера за разлика од Чичолина, облечена во розова маичка од која што секој момент ќе и излезат имплантираните и со силикон гради. Видов порно ѕвезда! Момент на радост на мојот пријател.

Едвај успевате да го најдете местото каде што сте си ја паркирале колата. Доаѓаш дома и се будиш наредниот ден во два.

Чекање Ред

Пред место за хемиско чистење. Многу честа појава кај Американците. Последната на редот чекаше 45 минути за да си ги земе алиштата.

Казино ин Лас Вегас

Точно на Дивижан стрит во Чикаго. Онаму каде што се пресечува со Кларк. Тој е црнец облечен со бела долга кошула, црни панталони. Некаде е во неговите четириесети години. Лицето му е пропаднато. Носи несредена брада. Тој е веројато луд. Вика преку целото време.

Влегува во автобус. Наеднаш сите го загледуваат и го слушаат неговиот глас.

“Казино ин Лас Вегас, брату. Казино. Сакам казино. О госпоѓо, господине сакам казино во Лас Вегас. Смачено ми е од Чикаго, смачено ми е. Госпоѓо не тргнувај од кај мене остани овде сакам да зборуваме.“

Госпоѓата си тргнува. Овој почнува да зборува на друг црнец на наредното седиште.

„Бро, за тебе има пат до белата куќа и не само за тебе и за мене. Ми требаат пари, ми треба казино во Лас Вегас. Ми требаат пари. Пари за кампања. Ќе станувам прецедател. Јас ќе сум првиот црнец кој што ќе е претседател. “

Станува. Почнува да се шета низ абтобусот и се фаќа за држачите. Разгледува.

“Јас ќе сум првиот црн претседател во Америка. Тој ќе сум. Знам дека ќе ме убијат белите. Јас сум за животот на црните. Сите треба да имаат работа, сите треба да работат. Казино во Лас Вегас, тоа е. Ќе ме уништат. Но ќе се борам. Ќе се борам до крај. Јас ќе сум поголем и од Мартин Лутер Кинг. Ќе сум. Ми требаат пари. Казино ин Лас Вегас“.

Продолжува да се шета по автобусот. Здогледува Полска двојка која се гледа вљубено. Се поздравува со нив.

„И за вас ќе има добро. Јас сум на пат кон белата куќа. Среќни луѓе сте вие. Момче, убава девојка имаш. Треба да се ожениш со неа. Да имате деца. Тие треба да се дел од Америка. Ние заедно ќе ја градиме оваа држава.“

Полската двојка се смее. За нив тој е лудак. Црниот продолжува по автобусот здогледува двајца мексиканци кои се обидуваат да не му обрнат внимание.

„О, браќа Мехикано. И вие ќе сте со нас. И вие сте со мене. За вас ќе има убави работи, нема да чистите, миете садови и вецеа. Вие ќе имате место во Сенатот, во Белата куќа.“

Продолжува да шета по автобусот и повторува неколку пати „Казино ин Лас Вегас.“

Седнува, се смирува за момент и се загледува во една точка во автобусот. Автобусот застанува. Влегува црна жена во нејзините 50-ти. Овој ја здогледува и се обраќа на цел глас:

„Кенјада!!!! Белата куќа. Казино во Лас Вегас. Ти што внукот ти умре во Ирак. Ми требаа пари за кампања. Јас ќе сум првиот црн претседател во Америка.

Автобусот застанува. Овој излегува. Се што се слуша е: „Казино ин Лас Вегас“. Автобусот тргнува. Неговиот глас исчезнува. Автобусот наеднаш станува тих. Црниот имаше цел, тој имаше некоја гледна точка. Беше ли тој луд?

Рајан

Запознајте се со Рајан. Тој е она типично Американско момче кое го гледате по филмовите. Она кое веројатно уште од мало гледа Американски фудбал ги сака Сокс и игра кошарка. Почнува на школо и се обидува да биде како другите, сака да биде како сите и да биде најпопуларниот во училиштето. Баш онака - како во типичните Американски филмови. Се заљубува и се задоволува сексуално на најубавата во училиштето која како и по обичај излегува со капетанот на фудбалскиот тим. Рајан го обожаваше МекДоналдс а и ужасно често јаде Мексиканска храна затоа што татко му е Мексиканец кој ги остави кога тој беше 5 години. Некогаш се чуди зошто мајка му избрала да му го задржи Мексиканското презиме. Го мразеше татко му.

You know, I don't really know my father. - ми рече.

Рајан го запознав во мојот коффее шоп. Бевме колеги на работа. Се сеќавам како предпочиташе да ги зема оние покасните смени за да не мора да стане рано наутро откако имал „бурна вечер“ како што тој ги викаше. Неговите бурни ноќи беа оние од стилот синоќе се напив и се напушив... Го достигнав врвот на марихуаната. Неговата поспаност и неговите очи не можеа да се средат ниту од 5 шота еспресо термин кој тој многу често сакаше да го користи. Рајан обожаше да го исфрла ѓубрето од коффее шопот затоа што можеше да се задржи колку сака и можеше пак да пуши. Многу често ми ја покажуваше неговата хипи црвено-бело-жолто-плаво обоена луличка во која секогаш имаше марихуана. Велеше дека секогаш предпочитал веднаш после пушење да ја наполни за да му е готова за наредниот пат. Но не успеваше да го прави тоа. Го фаќаше инстантна мрза. Рајан на неколку пати ми имаше речено дека не земал само марихуана дека сакал да зема и други дроги. Ја асоцираше со кафено, лизгање, пумпање. Мене не ми беше важно тоа. Јас знаев дека тој е team player и дека со него лесно се работи. Често ми се потсмеваше дека многу флертувам со Пољкињите кои влегуваат во нашиот коффее шоп.

Рајан живееше со девојка му. Барем се обидуваше да живееше со неа. Му скисна да му се јавува и на работа да му раскинува преку телефон. Му скисна од сите игри со неа.

Рајан не беше ко другите Американци. Тој не возеше убава кола, тој всушност и немаше кола. Сакаше да отиде во Армијата зошто беше чул дека можеше да му се отворат многу врати со тоа. Имаше сонови да се запише не некој колеџ но немаше доволно пари за тоа. Рајан беше момче со соништа. За Рајан Чикаго беше град во кој мораше да живее кога се преселија со мајка му. Него не му значеше ни дека Чикаго е трет по облакодери во светот ниту дека не ја живееше Американската Мечта.

Рајан го нема веќе неколку дена на работа. Го нема веќе два месеци. Не одговара на телефон, го нема дома. Рајан некаде исчезна. Не оди на работа веќе, ниту фаќа седумдеска за да стигне дома.

1. Vanessa
2. Jasmi