Необичен ден

Ги мразам летата во мојот град. Местото каде што сум роден би требало да ме прави среќен нели? Таму демек ми се пријателите, таму бев во градинка, таму завршив основно училиште со еден збор би требало да биде место кон кое што би требало да имам некакви психолошки процеси наречени `емоции`. Како може да не ви свиѓа кога сте дома? Излегуваш на истите места, ги гледаш истите луѓе, ги слушаш најпресните трачеви во вистинска и слухо изменета форма. На ликовите во оваа приказна им беше исто така секогаш бараа да направат нешто интересно и сакаа да се забавуваат.

Еден од ликовите е Дарко, запознајте се со него.Седумнаесетата ја тера, обично момче, работи во една бурекџилница за 200 денари на ден и имаше добра девојка. Таа вечер се испокара со родителите и реши да избега од дома и да се опушти малку. Тешко му беше да заборави што се му изназбореа неговите родители затоа што емоциите беа претешки. Пробуваше да биде силен да успее да ги контролира но нему тоа не му успеваше. Се му беше чудно а и се чудеше некогаш зошто постои. Го зеде телефонот и избра број:
- Добро вечер, Јулија ми треба.
- Сега но во моментот е во купатило почекај малку.
Тој почека малку и ете ја Јулија на телефон.
- Еј што правиш? - таа рече
- Зборам со тебе. - одговори грубо
- Што е проблемот со тебе? - праша таа.
- Нервозен сум нешто, Ќе излегуваме ли?
- Да чекај да се доспремам и чекај ме во 10 таму каде што секогаш се чекаме.
Го затвори телефонот и седна на компјутер. Кликна на Dial-up Networking и се обиде да воспостави врска. Нешто не одеше како што треба не можеше да се поврзе и го пцуеше телефонскиот монопол и се чудеше кога ќе си стави кабелски интернет. За среќа подоцна се поврза некако и си провери пошта. Имаше junk порака една и една од другар му Иван.

"Пеер, изжини нема да можам да излезам вечер. Ќе легнам нешто. Посакај ми среќа. :) Не можев да ти се јавам и затоа ти пишувам маил. Ќе се видиме"

Ова не му беше важно кој знае колку . И така ќе излезе со девојка му. Ја прекина врската и започна да се подготвува....

Не далеку од него во една стара куќа изградена во дваесетите живееше една огромна фамилија. Главен газда во фамилијата беше Тошо не вработен како и повеќето во државата. Жена му невработена исто така. Имаа четири деца три одеа на школо. Мајка му и татко му на Тошо живееа со нив и земаа пензии барем за да преживеат. Не може да си дозволат да ги купат сите учебници на децата, имаа еден куп неплатени сметки -особено струјата која не ја биле платиле 10 месеци Доаѓаа да му ја исклучат неколку пати па Тошо пак ја вклучуваше и ги праќаше електричарите да одат да ја исклучат струјата во Арачиново ако можат. Тошо се чудеше како да заработи. Одеше блиску на планина од време на време кога растеа печурките и ги собираше а и ги продаваше. Купуваа луѓето - барем оние кои имаа пари. И овој ден отиде и се врати со полно печурки. Не смееше да го прави тоа затоа што не ги бираше а и не се разбираше многу во печурки. Го правеше тоа што го слушал од дедо му. Се облече и отиде на пазар. Плашејќки се да не го види инспекција почна да вика:

- Убави и свежи печурки.

После некое време сепојави еден човек и му рече.

- Еве ти 400 денари и ги земам сите. Еве ти уште 100 и ти ја земам и кошничката.

Името на човекот беше Митре. Ја зеде кошничката и отиде дома. Тошо ги зеде парите и си отиде. Не му беше гајле што не беше сигурен какви се печурките. Животот беше злобен со него зошто и тој да таков со него? Митре ја запали колата и додека возеше му текна дека од неодамна чул од некој дека некој се отровил од печурки. Помисли дека се глупост овие муабети.

Митре живееше во убава куќа. Често се собираше со пријатели на вечера а планираше да го направи тоа и оваа вечер. Влезе во домот и ја повика жена му:

- Душо дома сум.

- Хеј, пто купи?

- Печурки нели се договоривме дека ќе викнеме гости оваа вечер.

- Да ги викнеме родителите на Дарко и Иван.

- Родителите на другарите на нашата Јулија?
- Аха, сега ќе им заѕвонам.

Иван знаеше дека неговите ќе одат некаде оваа вечер и ја повика девојка му да дојде. Ова му беше шанса да легне со неа. Се чудеше како да му каже на Дарко дека нема да излезе оваа вечер. Се двоумеше дали да му се јави и на крајот му напиша маил.

Тошо им кажа на жена си дека ги продал печурките. Татјана се израдува и му понуди да отиде да ги продаде и оние останати кај нив во фрижидерот. Тошо се сети дека оној од обезбедувањето во дискотеката би сакал печурки па отиде да го побара.

Дарко и девојка му се сретнаа. Како што одеа по улица видоа еден човек со кошница со печурки:

- Што прави овој човек тука во 11 саатот пред дискотека со печурки? - праша девојката на Дарко

- Веројатно полудел. - одговори сатирично Дарко.

Влегоа во дискотеката и седнаа на масата која ја беа резервирале. Дискотеката само што започна да се полни. Внатре почнуваше да станува димница.

Во меѓувреме родителите на Дарко и Иван отидоа кај Митре. Тој ги беше спремил печурките и почнаа да ги јадат зборејќи за пари, работа - она што најмногу ги секираше.

Дарко пушеше трева од време на време. Уживаше во халуцинирачките и отровните ефекти на марихуаната. Тешко беше да се најде џоинт го забрануваа имањето а уште повеќе одгледувањето на марихуана. Еден негов другар носеше за среќа кој му даде . И кажа на девојка му и излегоа надвор.

Одејќи на кај паркот Дарко и девојка му видоа нешто чудно...

Кога Митре, жена му и гостите престанаа да јадат, сите почнаа да чувствуваат дека нешто не е во ред со нив. Сите чувствуваа некаква абдоминална болка. Жена му на Митре се стрчна во бањата и почна да повраќа.

- Душо нешто не е во ред - рече

- Сигурно е од печурките - извика Митре

- Никогаш не се беше случувало ова сум јадела печурки многу пати - одговори таа

- Зарем е можно да се отровни печурките?? Чув од некаде нека продавал некој отровни.

Да викнеме амбулантна кола може се отровни.

После 5 минути болничарите дојдоа на врата. Му објаснија надокторот што се случило со печурките. Тој им рече:

- Ве носам сите во болница веднаш! Ова е опасно може да предизвика повраќање, пролив, тешкотии во дишење, градни спазми...

- Како мислите? - праша Митре

- Може да умрете ако не ве однесам на испирање веднаш. - одговори докторот.

Како што светеше светилката од боничката кола Дарко се чудеше што толку паника се дигна..

- Некој изгледа е на умирачка- рече тој.

- Не ме интересира. Ајде да отидеме да пушиме. Сакам да се отпуштам - одговори девојка му.

Полицијата знаеше дека некои тинејџери пушеа марихуана во паркот а не знаеа ни да се скријат како што треба. Двајца полицајци се упатија кон паркот. Како што одеа го осетија мирисот на марихуана. Отидоа и почнаа да викаат:

- "Деца што правите вие овде?"

Срцето на Дарко запре за момент. Не можеше да зборува ништо. Полицијата ги уапси и двајцата.

- Од каде ја зеде марихуаната? - праша полицаецот

- Од еден од дискотеката.

Девојка му на Дарко почна да плаче. Ова им беше прв пат да ги фати полиција. Се плашеше само од тоа што ќе се случи кога ќе се јават на нејзините родители.

Беше три часот по полноќ. Почна да врне. На Иван му беше супер. Ова беше прв пат да легне со некоја. Очекуваше неговите родители да се вратат секој момент ја разбуди девојка му и ја испрати дома.