Околности

Два часот по полноќ е а мене сеуште не ми се спие... Знам дека дури и да пробам нема да успеам да заспијам. Не е ниту мојата претерано жешка соба во која парното работи двапати повеќе отколку што треба, ниту пак фактот дека треба да се разбудам сабајле во седум наутро за да одам на работа, ниту пак фактот дека се скарав со мојата понекогаш себична цимерка..

Седам и се ѕверам во лаптопот и го пишувам овој пост собирајќи си ги мислите за работите што ми се случија во последните неколку недели... Помислив на забавата која што ја имавме во нашата куќа на која што поканивме десет а дојдоа дваесет луѓе и јас и цимерките бевме тие кои што чистевме наредниот ден... Помислив на тоа што не успеав да станам наредниот ден да отидам на шопинг на најголемиот распродажен ден каде што цените се намалени за триесет до педесет посто поради тоа што претерав со алкохолот претходната вечер. Помислив на мојот шеф на работа кој некогаш од мене бара чуда. Помислив и на тоа што на гости ми дојдоа некои пријатели на моите кои се отселиле од Македонија пред дваесет години и ми се чудеа како не сум се дружел со Mакедонци туку повеќе со Американци. Ми се чудеа на фактот што се пошегував дека сум атеист и не одам на црква. Јас пак сеуште не можам да ги разберам како не успеале да научат Англиски... Помислив и на лудницата која треба да ја минам додека одам на работа, линиите во кои чекам додека купувам кафе, сендвич или било што, тоа дека филмовите кои си ги порачав уште не ми стигнале по пошта, фактот дека треба да и испратам пари на моите во Македонија скоро...

Решив да се преселам на некој остров - барем времено.

Јас и културите

Во последно време Чикаго е депресивен... всушност и сите кои се околу мене се депресирани помалку или повеќе што и мене ме прави двојно депресивен преку целото време, поради тоа што секој се жали на ладното, магловито, дождоливо време, своите љубовни или работни проблеми. Убава вест не сум чул веќе неколку недели. Кога се наближува зима овде во Чикаго почнувам да го мразам градот и многу пати помислувам да се преместам некаде каде што е постојано пролет или лето...

Калифорнија! Холивуд? Беверли Хилс? Можеби наредната држава? Близу до некоја плажа во куќа до езеро? Ха. Престани да сонуваш. Јас уствари мислам дека сум заробен во Чикаго - ќе ми одземе многу време и храброст да се преместам во друг град или држава а уште пoвеќе храброст за да се вратам да живеам во Македонија. Причината веројатно е што веќе си создадов живот тука, имам некои мои работи од кои не би можел да се откажам, пријателства, менталитетот, љубезноста и некојпатната извештаченост на американците и нивните понекогаш глупи вицови.И да слободата да кажеш и да правиш што сакаш и комшијата да не го е грижа за тоа. Освен ако претераш де.

Чикаго е збор од културите. Видов од секаква култура по нешто кое не успеав да го видам кога живеев во Алабама. Алабама е кантри место (не баш толку де) и има липса од работи кои ги нема во Чикаго. Чикаго е малку американски град со многу европски шмек. Одењето (многу често) од една населба во друга е како напуштање на Чикаго и одење во друга култура.Чикаго има огромно разнобразие на население. Видувањето на филипинец, кинез, пољак или друг источно европеец, мексиканец, некој со особени средно источни белези минува многу незабележано кое не би било случај во Македонија. Сите се дел од американскиот начин на живот. Ако си дозволам да генерализирам а тоа најмалку сакам да ја решам равенката нациналност/работно место би ја поделил вака.

1. Мексиканец - најчесто разчистувач на маси, помагач на бартендер, преместувач на мебели
2. Филипинец - продавач на накити, мебели, сопственик на мали продавници
3. Кинези - сопственици на општествени перални за хемиско чистење
4. Бугари, Македоци, Романци, сите источно европејци - келнери, чистачи, пица разнечувачи, бартендери, стриптизети, возачи на камиони, вале паркери.
5. Среден исток - такси возачи и разнечувачи на пица.
6. Грци - сопственици и банкери.

Секако де, постојат исклучоци најчесто одејќи надолу по општествен ранк. Постои таква тенденција каде што ќе видиш гетоизирање на одредени нацоналности кои придонесуваат во културната разнобразност на градот.Знамиња, зборови на јазик кој го препознавам но најчесто не го разбирам, постери со пејачи кои пееле во Чикаго и му дале автограф на сопственикот на тој ресторант или дискотека. Влегувањето во прoдaвница или ресторант со културен шмек е доживување кое те тржи барем најмалку десет минути после излегувањето од таму. Пред некое време влегов во продавницата на индиец кој што продава цигари, кока кола и пепси пијалоци, телефонски картички и весници. Уште по влегувањето може да осетиш дека продавницата не ја држи американец. А стеротипите за Индија ти изгледаат точни. Прашина на секаде, лошо облечени работници, стари машини за бонбони и никаква организираност на нештата кои што ги гледаш. За да го најдеш Њу Јорк Тајмс на пример ти одзема 5 минути. Услугата е никава, нема намера да почне разговор со тебе, гледа да ти ги земе парите. Не прима кредитни карти - не сака да плаќа на компаниите. Ѕидови исполепени со индиски богови. Ја собрав храброста да го прашам за нив а на моето прашање добив одговор со половина уста чија конотација би била: `Што ме замара овој денеска?`. Влегувањето во спрска продавница ме поведе кога го видов постерот на Бобан Здравкович (ха, ха). Внатре видов натпис кој веројатно 75% од купувачите не го разбираат `Неупослењим улаз забрањен`, продукти на Подравка и Краш кои ги јадев за време на бивша Југославија кои ми вратија детски спомени. Доживувањето во еден арабски ресторант ми го уништи ручекот. Кога го видов на менито зборот мусака помислив дека е онаа македонската која баба ми ја прави но се излажав! - ми донесоја лошо испечено јагнешко со лош мирис...

Всушност, човек може ли да се насити на убавината на културите. Клише желба ми е да ја посетам секоја земја во светот.