Грев

Чикаго, 24.06.2006. Протест.

Алтернативен начин на транспорт

Чикаго, Јуни 17, 2006

Јас, еден бар, колешката лезбејка и станот

Многу ретко се замислувам за културните разлики меѓу мене како човек од балканот кој сакајќи или не сакајќи во себе си ги носи оние традоционални навики кои ги стекнал под влијание на општеството и моите дома. Не само за гостопримство како цело туку и начинот на кој што ги доживуваш своите гости. Сум забележал дека помеѓу американците нема време за многу пријателства - сите водиме бизи лајф стајл. Најголемите пријателства се прават во основно училиште, средно и колеџ. Од кога ќе почнеш сериозно да работиш она на кое што најчесто мислиш е твојата кариера а не твоето семејство. Може и да е е индивидуално.

Денеска после работа излегов со колеги од мојот кофи шоп. Откако неколку пати ме поканија, решив let's give it a try. Седнавме во еден локален бар и ги врзавме бљуткавите американски пива кои од кои колку и да се обидуваш не можеш да се напиеш брзо. Барот беше типично американски: проверка на лична карта на влез, шанк столови околу него, неколку маси, билиљард и џубокс. Музика не се слуша од џубоксот и внатре само се слушаат гласовите на пристутните и одѕвонливиот звук на ударената билиљарда топка. Шанкерката е локална девојка на која што вујко и го држи кафичот и она за што работи е поголемиот бакшиш. Има дете и не живее со човекот на својот живот. Околу билиљардот се оние демек американски вестерн типови кои носат каубојски шапки, мајца на рамки и левис фармерки. Неколку девојки пијат пиво и ги набљудуваат мажите кои што влегуваат внатре. Сите чекаат некој да стави еден долар и да си пушти песна на џубоксот. Почнува музиката, слушам кантри музика и се обидувам да уживам. Уствари, пробувам да се обидувам.

Тогаш почнав да се замислувам за културните разлики. Чудно ми е. Се зазборевме со колегите и утврдив колку многу се согласуваме а колку се разминуваме на некои теми. Почнавме да збориме за европски фудбал кој поради светското станува изненадно популарен и гледан кое не било случај порано. Се префрли темата на американски фудбал, на бејзбол. Сфатив колку малку знам јас за тој спорт. Никогаш не сум видел рагби и безбол во живо, дури и правилата не ги знам. Се создаде пречка во комуникацијата. Требаше да ја смениме темата. Кога некогаш ќе го забележат мојот европски акцент многу често ќе и станам интересен и ќе почне да ми поставуваат 1000 прашања баш онака како што беше кога дојдов во Бугарија. Се претварав во времена ѕвезда - гледана од љубопитните очи на Американците и Бугарите.

После неколку пива бев поканет кај нив дома (двајцата од нив се цимери) едната од нив претерано маскулинизирана девојка а другиот феминизиран маж за кој подоцна разбрав дека таа е лезбејка а тој геј. Влегуваш внатре и се качуваш по скали како во тунел баш како во оние гето американски филмови и едвај чекаш да дојдеш до влезот на станот. Влегуваш во станот и сфаќаш дека гледаш стан на онаа вистинската американска средна класа. Тие се двајца од оние американски деца кои идат од предградијата и само што се преселија во д биг сити. И двајцата работат во кофи шопот и работат и живеат од плата до плата и имаат големи мечти за кои секогаш се трудиме и другите секогаш знаат за тоа. Тие не бараат политички функции; тие се од оној тип кои сакаат да отидат во школо за готвење и школо за звучен инжинеринг. Прво нешто што се прави е се проверува пошта. На девојката и стигнуваа нејзиното омилено списание за готвење а на дечкото му стигнува сметката за неплатената рата од последната гитара која си ја купил за која има планови да побара пари од мајка му. И се надева дека ќе му ги даде.

Кујната и изгледа како онаа типична американска кујна во која висат тенеџериња од таванот за кои мислиш дека ќе паднат секој момент кога ќе фати промаја од прозорецот. По ѕидовите можеш да го видиш целиот готварски прибор со кој ако јас решам да готвам повеќето од него ќе остане неискористен. Во дневната се наоѓа страста на дечкото. Гитари, миксети. Влегувањето од едната до другата соба ти изгледа како промена на светови. Седнавме и продолживме на уште бадвајзер. Девојката ги зготви најубавите шпагети кои сум ги јадел во животот. Откако си ја заситив мојата гурманска душа и не можев да ја тргнам нејзината мачка почнавме тема на муабет кој, како и што сака во животот. Тие се големи ентузијасти и прерано созреани луѓе кое во себе си ги носат кантрисајд навиките понекогаш. Ми кажаа дека се со хомосексуална ориентација, кое малку ме изненади и веднаш ми се срушија сите стереотипи кои што ги имав за таквите луѓе порано.

Тргнав дома и морав да си фатам такси. Таксистот беше некој арабин со шамија на главата кој не знаеше англиски. Ги имаше оние страшни арабски очи - изгледаше на терорист. Сфатив колку е разнобразна Америка.

Español

Ептен се ќефам. Моби ме фали по блогосферата. Јас сум еден од најдобрите блогери? Можеби... Интересно... Фала Моби. Абе велат фалбата била р`ѓа?

Откато некако (читај едвај) успеав да излезам од мојот депресирачко-радосниот период во кој што не можев да си ги одредам чувствата и на моменти се радував а во други моменти тагував - сега сум здрав и почнав да функционирам како битие. Времените депресии ми се најтешки кои веројатно ѓи фаќаат сите (или само мене). Бев во процес на сменување и барање на подобро платени работи за да можам да станам малку повеќе долари на мојата банкова сметка, Почнав да работам во еден италијански ресторант.

Некој за паста алла бутера? Калимари фрити? Лингвини? Витело Сасси? Знам. И јас некогаш немам појма. Немам врска ни какви се ни што се јадењата и ги гледам како нешто што никогаш не сум го видел во животот. Се чудев 10 минути кога ми кажаа дека има десет видови на шпагети. Всушност не се шпагети, шпагетите се само еден вид на италијанска паста. Се е до изгледот, а не до вкусот - барем така јас мислам.

Во ресторанот работам две функции. Едната ми е assistant floor manager, а другата ми е келнер. Асистант флор менаџер? И јас дури не си ги знам сите функции кои што треба да правам, само знам дека она што го правам во моментот е што изигравам шеф и одговарам на телефон. Работата е што ме плаќаат убаво. Инаку не би ја работел работата. Досадно е. Особено кога нема живо пиле да влезе во ресторантот. Да се биде шеф и не било толку тешко особено кога си шеф во ресторант во кој што 80% од луѓето кои работат се мексиканци на кој англискиот и е горе долу никаков. Слушаат. Не се жалат. Работат што ќе им кажеш, иако знаат некои работи подобро од мене. Јас сум секогаш фин со нив и се правам пријателства и ми се допаѓа што многу ретко има проблеми со нив.

"Soyo еn mejor" - ми рече едно 14 годишно мексиканче кое работи во кујната и дошол во Америка пред 2 месеца. Не знае грам да откачи англиски. Тоа значело „Ти си најдобар“. Заслугата ја добив откато му дозволив да си земе џус од ананас кој е само за муштерии.

Почнав да учам и Шпански и се покајав зошто сум го менел каналот на латино-американските серии во Македонија. Се зезам.

А да почнав и да дегустирам италијански вина. Една од вечерите од дегустација ми премина на сериозно пиење.

Адиос Амигос. Несесито ир а трабахар. А?

Некои размисли

Кога не сум пишувал повеќе од една недела, и кога она што го пишувам на сајтот не е кој знае што тоа значи дека ми се случува или нешто многу забавно или нешто депресивно.

Нема да ви кажам што е. :)

Ви се случило ли некогаш во животот да ви се разделат патиштата со многу добар пријател?

Се сеќавате ли како сте се чувствувале кога ви се исполнува некоја голема желба?

На мене ми се случуваат и двете. Ќе пишам скоро, сега одам до плажа.