Секојдневието, јас и услугите

Синоќа излегов со колегите на куглање, знаете онаа игра каде што има десет кегли и топка и целта е да ги удриш сите најдобро од прва користејќи соодветна куглачка техника (концентрација, мерење, положбата, обувки, тежина на топки, и начинот на поставување на маслото на патеката) која што очигледно јас не ја поседувам. Ха. Дури и една 17 годишна колешка која работи со мене ме победи. Умрев од срам.

I am not from USA, so what? Што мислите во Штип сум имал шанса да куглам? Каде, во дворот на баба ми?

Сите колеги ми се изначудија на мојата неамериканска пристапност кон овој според мене т.н. спорт кој јас во Македонија сум имал шанса да го видам само на цртаните Флинстонс.

Всушност поводот на тоа собирање беше т.н. leaving party на мојата асистент менаџерка за која што плаќа фирмата во која што работам. Иако поимот “забава“ за мене и за нив е различен - мојот американизиран балкански ум дојде до иста како нивната фреквенција. Порачавме пиво додека куглавме, пица па дури и имавме и играчки и свирки за дигање на расположението која кај нас ги има на детските забави. Иако со некои колеги може и да не се поднесуваш на работа секогаш е морална 100% лицемерност и глумење на големо изненадување кога ќе го видиш или кога ќе ги удри сите кугли. You must be happy about it, you get it?

Него... Зошто треба луѓето да се толку лицемерни и толку вештачки во Америка? Зошто треба да се претопуваш во подвижна кукла која што се смее? Зошто насекаде каде што отидеш те пречекуваат со насмевки и кога ќе те услужуваат те третираат како да служат некоја позната личност? Зарем не ти е дозволено да имаш некој ден bad day?

Дојдов до одговор кој е толку очигледен. За пари. За да се вратиш пак на истото место и да потрошиш пари. За да потрошиш уште повеќе пари наредниот пат.
А што се однесува до врските меѓу луѓето насмевката и делумната лицемерност ја олеснува комуникацијата, ги зближува луѓето.

Имам желба да се видам како ќе се однесувам со луѓето кога ќе се вратам во Македонија. Ќе ми бидат ли сменети разговорните навики? Ќе можам ли да комуницирам 100% успешно без да користам Англиски зборови? Ќе можам ли веднаш да ги научам новите жаргони? Ќе можам ли да си ги сменам олеснетиот Американски начин на функционирање со тој во Македонија? Ќе ми биде ли чудно кога ќе влезам во продавница и нема да можам да платам со кредитна карта? Ќе ме гледаат ли на страна луѓето кога ќе го земам лаптопот и ќе седнам во некое Штипско кафе? Ќе можам ли да си го земам кафето to-go?

Веројатно не од повеќето работи. Чудно е како луѓето толку брзо навикнуваат и стануваат зависни од начинот на кој што живеат и на кој што функционираат како битие со сите пропратни фактори. Ние сме зависни од општеството, зависни сме од другите луѓе и сите функционираме и не функционираме заедно. Всушност ако си направиме да функционираме и тоа и ќе биде, ако не ќе си отежнуваме.

Сеуште ми е на ум жената која не сакаше да ми го смени расипаниот јогурт во училишната бурекчилница и онаа која не сакаше да ми даде торбичка затоа што сум купил само еден а не два леба. Или оној кој не сакаше да ми даде мајонез за сендвичот во една штипска сендвичара. Која услуга. Ужас.

И не е чудно што начинот на функционирање на секојдневниот живот повеќе им се допаѓа на кои што и дошол тука.

Луѓето се навикливи. Јас би се нарекол навикнувач. Јас го сакам лесното.