Америка ќе се распадне?

2010 - крај на Америка? (А1)

превју на неиздржливото време

Река Чикаго.. Температура -18 степени.

Преселување

Целиот месец мај ми беше во размисла кај, каде што и со кого ќе живеам... Мислев да живеам со цимер, па се премислив да живеам сам, и на крајот решив да живеам сам. Зошто? Цел живот живеам со луѓе околу мене, ја делев собата со брат ми до четврта година средно школо - после во колеџ живеев со двајца цимери во иста соба. Кога дојдов во Америка три години живеев со луѓе и сега е време да живеам сам... Може малку ќе ми е чудно - ќе се чувствувам некогаш осамено - да но во зградата имам цела источно европејска имиграција плус пријатели + другари со кои веројатно ќе успевам да се гледам еднаш, два пати неделно и со кои веројатно кога ќе излезам ќе трошам пари. Ха ха....

Целата процедура за барање на стан е толку многу комплицирана што дури и те збркува. Разбрав дека неможеш да го земеш кој стан сакаш - ќе ти го дадат стан кој е скап колку една третина од твојата плата, мора цел живот да си ги плаќал сметките на времe па дури ќе ти направат и криминална проверка од зградата во која ќе живеш... Тоа значи дека немаш никаква приватност - никаде. Кога ќе ти направат проверка на матичниот број ќе дознаат се за тебе и нема да можеш ништо да скриеш.

Интересно е поради тоа што американците се местат просечно по еднаш на две години постојат специјализирани бизниси (Chicago Apartment Finders, North and Clybourn Group) кои ќе ти најдат стан и кои ветуваат дека нема да ти наплатат но заради тоа ќиријата ќе ти е повисока за 50-100 долари на месец. Дури пак те возат до становите и со лоши убедливи коментари ќе пробаат да те убедат да го земеш станот. Јас видов околу десетина такви и цените за една гарсоњера се движеа од 770 - 900 долари на месец. Шетајќи по малото во кое што сакав да живеам (Lakeview) разбрав дека ако имаш време да отидеш по зградите и лично да се видиш со сопственикот на зградата цената на киријата е за 50-100 долари поефтина. Еве како апартмент фајнднинг бизнисите прават пари.

Кога ќе го најдеш станот доаѓаат уште поголемите главоболки. Треба да си изнајмиш камион и кој можеш сам да го возиш и за кое мора да платиш осигурување кое чини 25 долари (ЈуХаул), да видиш кои од пријателите ти се слободни тој ден и да спремиш екстра пари во џеб и да си готов за модрици по рацете. Пакувањето е уште подолг процес а за отпакувањето уште полошо - не сум уште успеал да се отпакувам.

И да успеав да се преселам во голема гарсоњера со три огромни ормари, малецка кујна, фино ве-це, клима, фина зграда и поглед кон капиталистичка Америка. :)

Американците дома

Интересен фото есеј кој ги прикажува американците во нивното најважно место - ДОМА.

Српска американизација

Репринт: Казино ин Лас Вегас

Точно на Дивижан стрит во Чикаго. Онаму каде што се пресечува со Кларк. Тој е црнец облечен со бела долга кошула, црни панталони. Некаде е во неговите четириесети години. Лицето му е пропаднато. Носи несредена брада. Тој е веројато луд. Вика преку целото време.

Влегува во автобус. Наеднаш сите го загледуваат и го слушаат неговиот глас.

“Казино ин Лас Вегас, брату. Казино. Сакам казино. О госпоѓо, господине сакам казино во Лас Вегас. Смачено ми е од Чикаго, смачено ми е. Госпоѓо не тргнувај од кај мене остани овде сакам да зборуваме.“

Госпоѓата си тргнува. Овој почнува да зборува на друг црнец на наредното седиште.

„Бро, за тебе има пат до белата куќа и не само за тебе и за мене. Ми требаат пари, ми треба казино во Лас Вегас. Ми требаат пари. Пари за кампања. Ќе станувам прецедател. Јас ќе сум првиот црнец кој што ќе е претседател. “

Станува. Почнува да се шета низ абтобусот и се фаќа за држачите. Разгледува.

“Јас ќе сум првиот црн претседател во Америка. Тој ќе сум. Знам дека ќе ме убијат белите. Јас сум за животот на црните. Сите треба да имаат работа, сите треба да работат. Казино во Лас Вегас, тоа е. Ќе ме уништат. Но ќе се борам. Ќе се борам до крај. Јас ќе сум поголем и од Мартин Лутер Кинг. Ќе сум. Ми требаат пари. Казино ин Лас Вегас“.

Продолжува да се шета по автобусот. Здогледува Полска двојка која се гледа вљубено. Се поздравува со нив.

„И за вас ќе има добро. Јас сум на пат кон белата куќа. Среќни луѓе сте вие. Момче, убава девојка имаш. Треба да се ожениш со неа. Да имате деца. Тие треба да се дел од Америка. Ние заедно ќе ја градиме оваа држава.“

Полската двојка се смее. За нив тој е лудак. Црниот продолжува по автобусот здогледува двајца мексиканци кои се обидуваат да не му обрнат внимание.

„О, браќа Мехикано. И вие ќе сте со нас. И вие сте со мене. За вас ќе има убави работи, нема да чистите, миете садови и вецеа. Вие ќе имате место во Сенатот, во Белата куќа.“

Продолжува да шета по автобусот и повторува неколку пати „Казино ин Лас Вегас.“

Седнува, се смирува за момент и се загледува во една точка во автобусот. Автобусот застанува. Влегува црна жена во нејзините 50-ти. Овој ја здогледува и се обраќа на цел глас:

„Кенјада!!!! Белата куќа. Казино во Лас Вегас. Ти што внукот ти умре во Ирак. Ми требаа пари за кампања. Јас ќе сум првиот црн претседател во Америка.

Автобусот застанува. Овој излегува. Се што се слуша е: „Казино ин Лас Вегас“. Автобусот тргнува. Неговиот глас исчезнува. Автобусот наеднаш станува тих. Црниот имаше цел, тој имаше некоја гледна точка. Беше ли тој луд?

Репринт: Секојдневие - те украл таксистот?

од ноември 2005:

Спрингфилд, Илинои, УСА патепис

Не бев отишол никаде во внатрешноста на Илинои ако не се брои тоа што го поминав со ГрејХаунд кога се преместував во Чикаго од Алабама. Кога се качив на Амтрак и поминав околу час од мојот пат го имав чувството дека Илинои станува се по рурарел и рурален судејќи по пејсажите и луѓето кои се качуваат од стоповите кои ги правеше возот. Дослушувајќи го разговорот на луѓето околу мене тие и не се толку со отворени сваќања за луѓето по различни од нив.

Кога стигнав на станицата на железничката имав чувство дека ја видов Америка пред околу триесетина години со одредени модернизации како селф-тикетинг киоск, автоматски машини за кафе, еј ти ем машини. Како и секаде по Америка ги видов браќата имигранти мексиканци со секогаш интересен изглед кој потсеќа на сапунските опери кои некогаш ги гледав во Македонија. Несредени бркчиња, закруглени главички и капички од ресторантите по кои работат. Зборејќи со моите познати таму разбрав дека повеќето од нив дошле во Америка преку пустините и 50% + од нивните примања ги праќаат дома по Мексико.



Како возбуден турист разгледував наоколу и очекував да видам барем еден облакодер но таков немаше, се ме потсеќаше на предградијата на Чикаго. За мојот тридневен престој таму не чув ниту една полициска сирена и ниту една амбулантна кола која никако не е случај за Чикаго кои ги слушам на секои десетина минути - дури понекогаш ме будат од сон. Повеќето од луѓето во Спрингфилд (главен град на Илинои) работат владини работи и сите од нив си ја оствариле својата Американска мечта: еднокатни или двокатни куќички, позелени дворчиња, куче кои постојано те лае, две-три коли пред гаражата, еден кош и скара позади во дворот - таму каде што жената "нема" пристап. Тоа е машка работа.


Најголемата и најубава зграда е она на Стејт Капитал и музејот на Абрахам Линколн; 16-тиот претседател на Америка. Тој е најдобриот музеј што сум го посетил, затоа што користеа технологија која што не сум ја видел досега. После музејот не можев да си дојдам при себе околу половина час. Имаше актери кои изчезнуваа на сцена се појавуваше духот на Абрахам Линколн, жена му, дури видов и рекреација / реанимација од цивилната војна. Имав чувство дека за момент отпатував во деветнаесетиот век. Од извори на музејот дознав дека се потрошени над билион долари за да се оствари сето тоа и да се изградат сите згради. Абрахам Линколн е голем дел од Американската историја тој е првиот претседател кој отворено не гледа смисол во робството, ги ослободува сите робови, ја води цивилната војна преку која неверојатно остарува и како последица на сето тоа бива убиен додека гледа престава во театар. Не можев да сликам повеќе ми рекоа дека е забрането да се слика во музејот.



Спринфилд е дестинација за луѓе кои имаат желба да научат повеќе за американската историја затоа што тука пораснал и ја почнал политичката кариера еден од најголемите претседатели на Америка.

Јавниот собраќај фалира

Што се случува кога фалира јавниот сообраќај по метрополите.? Лудило! Во тој момент никој никаде не може да ја пренесе таа маса од луѓе...

Спрингфилд (не оној од Симпсонс)

За викендов ќе тркнам до Спрингфилд. Не оној од Симпсонс туку главниот град на Илинои.

Тука знам дека:

- почнале драјв тру прозорите... огромен дел од американската култура.

- пораснал и е закопан Абрахам Линколн.

- ќе пробам корн дог он а стик.

- ќе станам сведок на македонско - американско згодување.

Не сум излегол од Чикаго девет месеци.

Загубено американско куче

На бандерата кај што живеам.

Зошто војната во Ирак нема смисла?

3988 убиени Американски војници.
Над 80.000 повредени.
175 британски војници и 127 други војници убиени.

151.000 - 600.000 (бројот е непознат) на убиени цивили, терористи и др.

4.4 милиони бегалци,

3 билиони долари потрoшени,

и

само ЕДНА Америка.

Извор: Red Eye Chicago

Нешто за американската мечта

Секој од вас знае за некого што е во Америка.... И вие сите сте чуле колку им е убаво на нив во Америка... Најчесто нашите имигранти кога ќе се вратат на балканите си доаѓаат со неверојатни стории за тоа колку се успешни, колку пари земаат, какви куќи имаат и колку коли имаат. Многу од нив не се толку успешни какви што велат дека се.

Постои таква тенденција македонците, бугарите и србите да се групираат заради блискиот балкански интелект. Многу често меѓу тие групи има борба за престиж, оговарање. Абе... балканот на мало.

Секој се обидува да ја најде американската мечта на свој начин. Мојата бивша цимерка се ожени со романец и има дете, живее во еднособен стан и има документи. Друга моја бивша цимерка се пресели на остров во западна Америка и не сака да мрдне од таму. Мој братучед се ожени за Американка. Мој пријател Бугарин работи како стриптизер во еден клуб. Друг живее со девојка му во Њујорк. Трети имигрираа во Канада на основа на сексуална ориентацја. Некои се вратија по балканите. А овој заглави во затвор во Флорида затоа што решил да работи како платен убиец. Некои од пријателите ми се успешни брокери, доктори, заболекари. Некои од нив се обидиле да ја најдат американската мечта преку дилање на дрога, проституција, крадење...

А Американската мечта е:

`having the belief and the freedom that allows all citizens and residents to achieve their goals in life through hard work in the United States of America.`

И тоа многу хард work. :)

Бесплатен Интернет? Хм... е нема!

Ова видео е пример како големите корпорации (читај... пари) одлучуваат во Америка.

Имаше предлог да се даде одредена фреквенција и да се дистрибуира бесплатен бежичен Интернет низ цела Америка.

Комуникационата `комисија` не ја одобри со образложение дека тоа нема да е во интерес на конзумените.

И јас пак ќе плаќам по $44.99 на месец за мојот.

Неуспешна имигрантска комуникација

Што ли сакаше полјаков да каже?

Од кај си? Од Македонија сум...

Хеј... ти зборуваш со акцент... Од кај си? - ќе те праша некој многу често.
Македонија - ќе одговориш онака задоволително.
Оу... Супер.. А каде е тоа?

или....

Они: Хеј... Ти беше од Месопотамија нели?
Jaс: !?!?!?!?

Во контекст на погорново ви ја предавам Мис Саут Каролајна.

Да работиш во Америка vol.1

Работам во Starbucks. Со кафе. Почнав како кафе уметник, кофи мејкер(ха!) или како бариста - релативно нов американски збор украден од италијанскиот јазик. Ако се обидам да ја споредам мојата професија со таква балканска нема да успеам затоа што таква не постои. Тоа е нешто како фаст фуд (во овој случај фаст-кофи) место во кој што влегуваш, се редиш во линија и чекаш да го земеш кафето за 3 минути - затоа што брзаш и треба да стигнеш на работа, носиш децата на школо, да одиш на доктор, ги носиш да ги испереш алиштата, да земеш филм, да купиш два бургера од Бургеркинг...

Уствари тоа е нешто како МекДоналдс (може да ме отпуштат за оваа споредба!) во кафе бизнисот со многу поголем квалитет. Ако решиш да седнеш и да го пиеш кафето во кофи шопот нема проблем само немој да запалиш цигара, правиш галама и немој да заспиеш на удобните футељи и троседи кои ги имаме - ќе мораме да те разбудиме. Ако решиш да го донесеш лаптопот и да го загубиш денот кај нас нема проблем... За тоа сме тука... Она што корпорацијата се обидува да го направи е да создаде средина која се нарекува трето место - не на работа и не дома... туку кај нас....

За истата корпорација работам веќе 2.5 години и сега сум заменик управител на еден таков кофи-шоп со многу исчистени подови, џамови, ве-цеа, лижење на газови и околу 5+ милиона направени кафиња. Уствари станав оној на кој јас лижев газ некогаш и сега е обратно. Тој шефот е секогаш тука, ја надгледува твојата работа и бара некогаш да го направиш невозможното или како што они љубат да кажат - те предизвикуваат за да ги надминеш очекувањата од твојата работа. Пример: Сакам да го зголемите бројот на клиентите за 10% во наредните две недели.... Сакам да излезете од вашата комфорт зона и да измислите начин како да ја подобрите чистота и организираноста на продавницата?

Во истиот стил јас им се обраќам на на моиве: Погледни го ова и запрашај се.. Ова може ли да биде почисто? Ако одговорот е не... Тогаш е чисто..

Тоа значи многу изработени саати и малко време поминато дома кое значи малку време за излегување, малку време за да се видиш со пријатели и малку време да си посветиш на фамилијата ако ја имаш. Тоа е многу стрес и несоници. Поради овие причини многу американци се во безуспешна потрага по работата од соништата која за многу луѓе не постои.

Погорниве работи не значат дека е лошо да се работи во една корпорација... Таа ти дава нешта кои малку потешко да ги направиш сам - здравствено и забно осигурување, пензиски фонд, акции, стабилна плата и друго...

Тука ќе прекинам да се жалам.

Македонија - Бизнис "рај" во Европа

Реклама во Wall Street Journal:

Казнет во Америка

Не минувајте на црвено! Биг брадр ве гледа и ви испраќа казна по пошта.

Царина / Македонски пошти

Сцена 1 и последна

Улоги: Татко ми, Тетката од Македонски пошти

Тетката: Треба да платите лежарина од 192 денари за една ноќ?

Татко ми: Зошто? Па јас известувањето го добив ова утро дека ми стигнала камерата во поштата?

Тетката: Па пакетот стигна синоќа но ние немавме дежурен поштар?

Татко ми: Па јас не сум виновен за ова... Вие барате да платам царина од 800 ден и 192 денари лежарина затоа што вие не сте ме известиле на време... Има ли некој друг со кој може да зборувам?

Тетката: Не, ако не платиш ќе ја вратиме назад!

Крај.

Сума Сумарум

Ако сумирам се што ми случуваше во последните половина година дена ќе ми треба да мислам неколку часови а и ќе треба да пишувам неколку страници текст...

Уште сум во Чикаго - во оној неверојатно студен град во кој што мојата балканска душа не може да се навикне на студот... Најладната зима која што сум ја видел и почувствувал во мојот живот со температури кои не се качуваат над -10 степена... Оној град во кој што нема луѓе туку сите ми личат на вреќи со алишта кои најчесто означуваат престиж или испотрошени кредитни карти....

Градот во кој не успеав да излезам никаде цела зима и ноќите ги поминав гледајќи ги сите 2007 филмови и сите номинации за оскар. Зимата во која ги изгледав сите серии на Очајни Домаќинки и која ја поминав карајќи се со газдарицата да го покачи парното...

Зимата во која разбрав дека Тоше починал и дека Македонија е на пат да си го промени името....

Зимата во која видов стари пријатели и испивме десетици шишиња Кијанти...

Зима која едвај чекам да заврши!!!!

озборувач.com

I am back.... Морав да се вратам затоа што човек има толку многу да каже....